Aydın siyasetinin kısır döngüsü, ahlaklı ve namuslu insanlarla değil; diplomasını sallayan, cebini dolduran, cebi dolu ve yamuk çizgileriyle bilinenlerle iş birliği yapma alışkanlığına sıkışıp kalmış durumda.
Aydınlı siyasetçilere bakıyorum.
Siz, ahlaklı ve düzgün insanlarla iş yapmayı bilmiyor musunuz?
Evet, ahlaklı.
Evet, düzgün.
Evet, namuslu.
Ve sözünün eri kişilerle.
Bu ben olurum, ya da başkası.
Ama fark etmez.
Çünkü mesele şahıs değil, mesele ilke.
AHLAK VE NAMUSUN İŞE YARAMADIĞI BİR ŞEHİR
Aydın siyasetinde bakıyorum da, ahlaklı olmak bir meziyet değil, adeta bir yük gibi görülüyor.
Dürüstseniz dışlanıyorsunuz.
Namusluysanız önemsenmiyorsunuz.
Sözünüzün eriyseniz, kenara itiliyorsunuz.
Çünkü bu şehirde siyaset, yamuk insanların tiyatrosuna dönüşmüş durumda.
SİVRİLEN GAZETECİLERİN PORTRESİ
Etrafıma bakıyorum.
Sözde “sivrilmiş” gazeteciler var ya, onlar da aynı tablonun bir parçası.
Çoğu yamuk.
Çoğu kendi çıkarını kovalıyor.
Çoğu gerçekleri değil, cebine gireni yazıyor.
Onların tek iyi yanı ne mi?
Diplomaları.
Ve zenginlikleri.
Başka hiçbir şeyleri yok.
Ne vicdan, ne omurga, ne de samimiyet.
DİPLOMA VE ZENGİNLİK YETER Mİ?
Soruyorum size.
Diplomanız var diye mi değerlisiniz?
Zenginsiniz diye mi kıymetlisiniz?
Diplomalar insanı adam yapmaz.
Diploma devri artık kapandı
Zenginlik insanı namuslu kılmaz.
Gerçek değer, ahlaktır.
Gerçek güç, doğruluktur.
Gerçek servet, namusla yürümektir.
Ama siz, bu hakikatleri görmezden geliyorsunuz.
SİYASETİN AYDIN VERSİYONU
Aydın siyasetinde namuslu insanların yeri yok.
Aydın siyasetinde düzgün insanların adı yok.
Aydın siyasetinde ahlaklı insanların sözü yok.
Ama yamuk insanların koltuğu var.
Ama üç kâğıtçıların kürsüsü var.
Ama çıkarcıların çarkı var.
Ve siz buna göz yumuyorsunuz.
BİR ŞEHRİN VİCDANINA SESLENİŞ
Benim sözüm, yalnızca siyasetçilere değil.
Bu şehrin vicdanına.
Bu şehrin insanına.
Çünkü siyaset, toplumun aynasıdır.
Aynaya baktığımızda yamuk suratlar görüyorsak, bunun sebebi aynanın eğriliği değil, karşısındaki çarpıklıktır.
GERÇEKLERİN AĞIR İRONİSİ
Ne acı değil mi?
Ahlaklı olmak ayıp sayılıyor.
Düzgün olmak safdillik gibi görülüyor.
Namuslu olmak küçümseniyor.
Sözünün eri olmak ise, siyasette “iş bilmezlik” olarak damgalanıyor.
Ama yalan söylemek, koltuk kapmak için her şeyi yapmak, yamuk çizgilerde yürümek marifet sayılıyor.
SON SÖZ
Aydınlı siyasetçiler, size soruyorum.
Siz gerçekten ahlaklı insanlarla iş yapmayı bilmiyor musunuz?
Diplomasını sallayan, cebini dolduran, yamuk yürüyenlerle iş tutmak kolay da, sözünün eri insanlarla yol yürümek neden zor geliyor size?
Bu ben olabilirim.
Ya da başkası.
Ama fark etmez.
Çünkü tarih bir gün sizin yamukluklarınızı değil, bizim doğruluğumuzu yazacak.
Hem çıkıp Aydın Büyükşehir Belediye Başkanı Özlem Çerçioğlu’na “Benim kızkardeşim” diyecek kadar samimiyet gösteriyorsun…
Ama dönüp de kanlı bıçaklı olduğu insanlarla fink atıyorsun!
Biz seninle aynı masada yemek yemedik mi?
Yan yana oturup ekmeğimizi bölüşmedik mi?
Sohbet edip dostça muhabbet etmedik mi?
Peki, senin şimdi kucaklaştığın o insanlar kim?
Benim telefonuma bile çıkmayan…
Gördüğünde selam vermeyen…
Yolda karşılaşsa yüzünü öte yana çeviren kişiler…
Ahmet Gözen, sen neyin peşindesin?
DÜRÜSTLÜK NEREDE GÖZEN?
Dürüstlük dediğin şey biraz dik durmak, biraz da kararlı olmaktır.
İnsan tarafını belli eder, durduğu yeri gösterir.
Arabulucu musun?
Yoksa laf taşıyıcısı mı?
Yoksa sadece rüzgâr nereye eserse oraya mı sürükleniyorsun?
DOSTLUK MU, MENFAAT Mİ?
Yazık sana vallahi, çok yazık!
Bir siyasetçinin, hele ki kendini “samimi dost” diye tanıtan birinin böyle zikzak yapması, iki tarafa da oynar gibi görünmesi sana hiç yakışmıyor.
Dürüstlük bu değildir
Dostlukta sadakat yoksa, kardeşlikte tavır yoksa geriye ne kalır?
Madem diyorsun ki “kızkardeşim”…
O halde kardeşinin düşmanı senin de düşmanın olacak. Bu işin raconu da, doğrusu da budur. Ömer Günel’in seninle görüşmesi de aynı şey, hiç farketmiyor!.. Ben olsam Çerçioğlu için “Kızkardeşim” diyen biriyle görüşmem, selam bile vermem
Bunu siyasetin kitabı da, insanlığın kitabı da böyle yazar.
Sen gidip düşmanıyla yan yana geliyorsan, bu işte bir gariplik var demektir.
Sn. Ahmet Gözen…
Tarafını seç, açık ol, mert ol!
Çünkü dostluk lafla değil, tavırla belli olur.
Kardeşlik, tribünlerde alkışla değil, zor günde dimdik durmakla belli olur.
Yoksa senin şu yaptığın, ne siyasetle açıklanır ne de insanlıkla…
Aydın siyasetinin çalkantılı sularında yeni bir fırtına patladı.
Büyükşehir Belediye Başkanı Özlem Çerçioğlu, Sabah yazarı Yavuz Donat’a öyle bir demeç verdi ki, Kuşadası’nın üzerine kara bulutlar çöktü: “Kuşadası’nda imar rantı ve mafia var!”
Tabii işin içinde imar varsa…
Orada Kuşadası Belediye Başkanı Ömer Günel’i ilgilendiren şeyler vardır.
Günel, daha demeç yayınlanır yayınlanmaz, balıklama atladı konuya.
Öyle ki, suya dalan olimpik yüzücüleri kıskandıracak bir hızla “suç duyurusunda bulunacağım” dedi.
Ama tuhaf olan şu…
İmar rantı kısmını üzerine alınması anlaşılır, peki ya “mafia” kelimesine niye bu kadar alındı?
Hani bazen lafın gelişi söylenir ya, sen üstüne alınmazsın.
Ama Günel alınmış.
Hem de öyle bir alınmış ki, Kuşadası’nda kamu düzeninin tehdit altında olduğunu, konunun çok ciddi olduğunu açıklamış.
İşte biz de tam burada devreye giriyoruz…
ÇÜNKÜ KUŞADASI’NIN MAFİASI BİZİZ!
Yanlış anlamayın.
Bizim herhangi bir suçumuz yok.
Henüz kimseye kurşun sıkmadık, kimsenin otoparkına çökmüyoruz, restoranlardan haraç toplamıyoruz.
Zaten ekibi yeni kurduk, daha “açılış törenimizi” bile yapmadık.
İcraat desen, bir tane bile yok.
Yani aslında tam mafya da sayılmayız.
Ama gel gör ki…
Giyimimizle, kuşamımızla, yürüyüşümüzle, bakışımızla mafyavari bir görüntü sergiliyoruz.
Siyah gömlek, altın zincir, hafif göbek üstünde sıkı sıkıya iliklenmiş ceket…
Ve tabii ki Kuşadası sahilinde kumsala kadar inen koyu renk güneş gözlükleri…
İşte bütün mesele bu!
MODA OLARAK MAFİA
Biz aslında suçu değil, mafya modasını seviyoruz.
Evet, evet, yanlış duymadınız.
Nasıl ki gençler “hip-hop kültürü” diye geniş paça giyiyor, biz de “mafya kültürü” diye siyah takım elbiseyle dolaşıyoruz.
Herkesin kafasında beliren o tipik imaj var ya:
Kulağında bluetooth, elinde sigara, arkasında iki iri yarı adam…
İşte biz buyuz.
Ama hukuken tertemiziz!
SUÇSUZ MAFIA OLMAK
Şimdi diyeceksiniz ki: “Mafya suç işler, siz niye suç işlemiyorsunuz. O zaman mafya değilsiniz.”
Hayır efendim, biz yeni nesil mafyayız.
Suçsuz mafya…
Yani “sosyal medya mafyası.”
Instagram’da story atıyoruz, story’nin altına “mafya babası” şarkısı koyuyoruz.
Fotoğrafın üstüne de “bizim için Kuşadası bir yaşam tarzı” yazıyoruz.
Hepsi bu kadar.
Ama gel gör ki, birileri çıkıp “Kuşadası’nda mafia var” deyince, üstüne alınanlar oluyor.
Yahu biz mafyayız diye hava atıyoruz ama aslında ortada işlenmiş bir suç yok.
Kamu düzeni mi tehdit altında?
E, kusura bakmayın ama bizim ekibin en ağır hareketi geçen gün sahilde dondurmayı çift top almak oldu.
SİYASETİN EN BÜYÜK TEHDİDİ: MODA
Asıl mesele şudur sevgili okur:
Siyasetçiler, mafya deyince gerçek mafya arıyorlar.
Oysa yeni nesil mafya modadır.
Bizim takımın en büyük derdi: “Kravat mı takalım, yoksa gömleği iki düğme açalım mı?”
Bütün strateji bu!
Ne bıçak, ne tabanca, ne tehdit…
En fazla WhatsApp grubunda sticker atıyoruz, o kadar.
Kısacası…
Bizim suçumuz yok, ama tarzımız mafya.
Kuşadası’nda suç örgütü arıyorsanız yanlış adrestesiniz.
Ama “mafya modası” diyorsanız, işte oradayız!
Ve unutmayın…
Kuşadası’nın mafyası biziz. İdolümüz de İtalyan şarkıcı Adriano Celentano
Ama şimdilik sadece şık giyinen, kahvesini sert içen, sigarasını ağır yakan bir mafya…
Asıl tehlike, yeni gömleklerimiz geldiğinde başlayacak!
Bir gün olur da bana “gel bir kahve içelim” deseniz…
O sohbetten çıkacak satırlar, sizin bütün nutuklarınızdan daha çok yankı bulur.
RAKI MASASI, TELEFONUN ÇOK ÖTESİNDE
Ve asıl zirve…
Telefonu geçtik…
Meyhanede karşılıklı rakı içmek!
İşte orası siyasetle gazeteciliğin en çıplak, en kanlı canlı gerçeğidir.
Bir kadeh tokuşturmanın bile manşet değeri vardır.
Çünkü siyasetçi masada ne kadar güçlü görünse de…
Rakının buğusunda gerçek yüzünü gösterir.
Maskeler düşer.
Sözler keskinleşir.
Tetikçilik tetiklenir.
Ve o masadan çıkan her söz…
Ertesi gün bütün şehre yayılır.
KİBİR, TELEFONUN ÖTESİNDEKİ DUVAR
Ama siz…
Değerli siyasetçilerimiz…
O telefonu açmaya bile tenezzül etmiyorsunuz.
Çünkü kibir sizi ele geçiriyor.
Sanıyorsunuz ki gazetecinin telefona ihtiyacı var.
Hayır!
Asıl siz o telefona muhtaçsınız.
Çünkü gazetecinin kalemi…
Açılmayan telefonların öcünü manşetlerde alır.
TELEFONU AÇMAYAN, TARİHTE YERİNİ ALAMAZ
Unutmayın!
Telefona çıkmayan siyasetçi tarihe iz bırakmaz.
Onun adı sadece fısıltı olur.
Ama telefonu açan…
Konuşan…
Sohbet eden…
Dedikodu yapan siyasetçi…
İşte o, tarihe not düşer.
Onu hem halk hatırlar.
Hem de gazeteci yazıya döker.
Üstelik sen daha marka değilsin Sn. Siyasetçi Çık bakalım ilçenden dışarı!.. Senin yüzüne bakan var mı? Senin belediyen marka, siyasi partin marka!.. Yaa işte öyle!..
Haydi bir test yapalım sevgili siyasetçilerimiz.
Arayın beni.
Bakalım telefonunuza çıkacak mıyım?
Hangi partiden olursanız olun!
BU SAATTEN SONRA!..
Tek bir kişilik istisna dışında (acaba bu kim)
Yaaa merak edin bakalım, belki de sizsiniz, ama çok düşük ihtimal!..
02:00
